1 listopada 2011

Dziedzictwo rodu Shettleton - Rozdział szósty


Rozdział szósty

        Kto, do cholery, pozbawia ptaki dziobów? W ogóle kto ma interes w zabijaniu tych latających stworzeń? Jakie mogą być z tego korzyści? James nie musiał długo czekać, aby poznać odpowiedzi na te nurtujące go pytania, bowiem po kilku minutach marszu znów zobaczył leżące na drodze martwe zwierzę. Podszedł do truchła i rzucił weń zaklęcie rozbioru. To był jeden z tych czarów, jakich młody dziedzic nauczył się sam z dawno przeczytanej księgi.
        Zwłoki przybrały postać żywego organizmu, uniosły się nieznacznie nad ziemię i zaczęły wirować wokół własnej osi. Chłopak wypowiadał niezrozumiałe nikomu innemu słowa inkantacji, po czym zaczął kreślić w powietrzu przedziwne symbole, jaśniejące niebieską poświatą. Ptak zawisł w bezruchu po czym niemal natychmiast wystrzelił w górę z prędkością zbliżoną do dźwięku, aby po chwili bezwładnie opaść kilkanaście metrów dalej. Nic jednak nie działo się bez przyczyny. Analizując czas opadania zwłok oraz trajektorię lotu, James wyznaczył przybliżoną godzinę śmierci zwierzęcia. Zgodnie z jego przewidywaniami nastąpiła ona tuż po wschodzie słońca.
        Patrick rzucił okiem na pozostałości kruka z ponurą miną. Odwrócił się i powolnym krokiem ruszył w dalszą wędrówkę.
        Młody Shettleton kończył jednak rozpoczęte czary i poznawał nowe szczegóły dotyczące śmierci ptaka. Jak zabić latające stworzenie bez użycia broni dystansowej lub magii? To pytanie nurtowało go od samego początku, a rzucane zaklęcie miało przybliżyć mu chociaż szczątkową odpowiedź. Mylił się. Zwierzę zostało trafione śmiercionośnym pociskiem Reilin Silin Ame Tur. Magią tak potężną, że na dźwięk tych słów Patrick stanął w miejscu.
        – Jamesie – zwrócił się do wnuka – zostaw już tego trupa i chodź. Nie wystarczy ci, że wiesz, jak zginął?
        – Owszem, wystarczy. Pytanie jednak: po co?
        – A czy to ważne? Zabił go sam Virtho…
        James nie dał mu dokończyć. Sam wiedział, kto zabił ptaka, a widząc, że starzec nie zamierza odpowiedzieć na drugie pytanie, odciął się od pogawędki i ruszył wolnym krokiem w stronę Vairunu.

        Słońce chowało się za horyzontem, a ciężkie czarne chmury zbierały się po drugiej stronie świata, zwiastując obfite opady deszczu. Kapłani nigdy się nie mylą, pomyślał James i zaczął rozglądać się za potencjalną kryjówką na noc, za równo przed deszczem jak i przed dzikimi stworzeniami.
        Patrick obawiał się jednak czegoś o wiele gorszego, niż wygłodniały wilk lub nawet niedźwiedź. Obawiał się Virtho. Najstraszniejszego Pana Ciemności chodzącego po świecie ludzi. Pana, który nie cofnie się przed niczym i nawet odporności wynikające z dziedzictwa krwi Shettletonów nie są w stanie go zatrzymać.
        Młodzieniec wypatrzył obiecującą skałę, nachyloną do ziemi tak, że zacinający ze wschodu deszcz nie padałby na wędrowców. Przez chwilę zastanawiał się, czy jest sens tracić siły na wyczarowanie płomienia, ale w końcu zdecydował się rozpalić ognisko w tradycyjny sposób. Patrick zaś upolował kilka węży za pomocą krótkich dzid bitewnych.

        Mięso węża smakowało wybornie. Patrick wciąż powtarzał wnukowi, że nie każdy gatunek tego beznogiego płaza nadaje się do spożycia, ale wyglądało na to, że złapał właściwego osobnika.
        Zjedli bez słowa, delektując się każdym kęsem.

        James obudził się pierwszy. Wyszedł z ukrycia i szybko zorientował się, że obok skały, która dała mu schronienie, znajduje się zagłębienie terenu, w którym zebrało się nieco wody deszczowej. Szybkim krokiem zbliżył się do dołu i pochylając się złapał kilka haustów. Łapczywie pijąc nie spostrzegł jednak, że w wodzie czaiła się… ryba. Dopiero gdy woda zaczynała cuchnąć śluzem, James oderwał się od źródełka życiodajnego płynu. Bez ceregieli schylił się jeszcze raz, by tym razem złapać rybę i zanieść na ognisko.
        – Stój! – krzyknął Patrick.
        – Co jest? – Zainteresował się chłopak.
        – W pobliżu jest jakaś rzeka, jezioro lub morze?
        – Na pewno nie w promieniu paru kilometrów…
        – To skąd masz…
        Nie zdążył dokończyć, gdy James wrzucił rybę z powrotem do niewielkiego zbiornika. Zrozumiał wreszcie, że w powstałym ze świeżej deszczówki bajorku nie miała ona prawa istnieć. Była zatem wyczarowana.
        – Skoro ryba jest sztuczna – ciągnął swój wywód Patrick – to i woda może być zatruta.
        – Żyję.
        – Co? – zapytał starzec wyraźnie nie kryjąc swojego zdziwienia niespodziewaną odpowiedzią wnuka.
        – Wciąż żyję, a wypiłem ze dwa litry… Woda jest naturalna, ryba jest podejrzana. Idźmy stąd lepiej, zanim ktoś nas zaatakuje…

        Nie minęło dziesięć minut, gdy od strony bajora szła horda malutkich demonów, przypominających przerośniętego suma. Długie wąsiska sprawiały, że potwory wyglądały bardziej komicznie, niż strasznie. Nie dając się zwieść śmiesznemu wyglądowi, Shettletonowie z zegarmistrzowską precyzją wycelowali swe ręce w stronę nieprzyjaciół i zaczęli wymawiać słowa zaklęć obronnych.
        – Ese imari iki zaihun. Howherhei! – krzyczał Patrick, przywołując w ten sposób ognistego smoka.
        – Ogniem przeciw wodzie? – zdziwił się James. – Przecież to…
        – Siedź cicho i patrz, jak to robi mistrz – skwitował go starzec.
        Z jego rąk wystrzelił snop żółto–zielonych iskier. Demony zaczęły świergotać niczym ptaki spłoszone wystrzałem. Rozbiegły się, formując tylko sobie znany szyk bojowy, wszystkie niemal jednocześnie uniosły do góry ręce (James mógł tylko przypuszczać, że wystające z obu stron ciała wypustki były rękoma) i zalały podróżników czerwonym światłem. Światłem ciemnym, prawie koloru krwi, jednak tak oślepiającym jak najjaśniejszy promień słońca. Korzystając z dezorientacji przeciwnika, stwory z Czeluści spaliły wszystkie rzeczy Shettletonów, w tym mapy, ubrania i suchy prowiant.
        Zostali bez niczego. Na samym środku pustkowia, zaatakowani przez rybopodobne potwory. Gdy świetlista czerwona mgła opadła, zrozumieli, że są w o wiele gorszym położeniu niż myśleli.
        – Oj niedobrze, niedobrze… Wygląda na to, że musimy dotrzeć do Vairunu najszybciej jak się da.
        – A Hert? – James wskazał ręką na północ. – Nie będzie bliżej?
        – W Hert, mój drogi, nie otrzymamy żadnej pomocy. W Vairunie znajdziemy przychylnych nam ludzi. Zapewniam cię, że w dzisiejszych czasach niewielu ich stąpa po tym świecie…

        Nie rozumiejąc słow starca James nie brnął w dalszą dyskusję. Spojrzał na to, co pozostało z ich tobołów i bez cienia nadziei podszedł sprawdzić, czy aby na pewno nie da się czegoś ocalić. Ze zdumieniem stwierdził, że jedna z map leży zupełnie nietknięta, jakby chroniła ją jakaś magiczna bariera antyogniowa. Rzucił okiem na zawartość papieru i z zachwytu aż krzyknął. Ten świstek mógł im uratować życie. Podszedł do Patricka i pokazał mu skróconą drogę do stolicy kraju o takiej samej nazwie – Vairun.

        – Gdzie się podziały te przedziwne, komiczne stworzenia? – zapytał Patrick.
        – Nie wyczuwam ich obecności. Może polazły tam, skąd przybyły?
        – Obyś miał rację. Ruszajmy więc do Vairunu. Przygotuj się jednak na długą podróż, bo dopiero tam się prześpimy i zapewne dopiero tam włożymy do ust jakąś strawę.
        Nie przejmując się niczym, ruszyli. Od stolicy dzieliły ich jedyne dwa dni drogi, a jedynym problemem było przeżycie kolejnej nocy oraz zdobycie odrobiny wody. Słońce górowało, a palące promienie prażyły ziemię. Nic nie wskazywało na to, by w ciągu najbliższych dni miał spaść deszcz. Ci cholerni kapłani, pomyślał James, jednak nie zawsze mają stuprocentową rację…

        Tymczasem głęboko pod ziemią, w miejscu zwanym Czeluścią, władca ciemności – Virtho – zacierał ręce na myśl, że już niedługo przyjdzie mu władać niewątpliwie najpotężniejszymi mocami, jakie posiadł człowiek. Mocami Shettleton.
******


Dziękuję Wam wszystkim za zainteresowanie! Wczorajsza liczba odsłon bardzo mnie zaskoczyła :) Jak zwykle proszę reklamować bloga wśród znajomych, klikać "Lubię to!" po prawej i dzielić się postami!
Pozdrawiam :)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz